Terugreis : reisschema Perpignan- Amsterdam

Zondag 14 juni 2009 (17.45 uur).

Een lange avond en een korte nacht. Dat is logisch. Na de bus te hebben ingepakt, zijn we aan het diner gegaan. Het personeel had zijn uiterste best gedaan een perfecte paëlla te bereiden. En daar waren ze uitstekend in geslaagd. Vanuit Col d’Etreme, George, werden daar 4 flessen wijn aan toegevoegd. Voor de bodem zullen we maar zeggen. Mooi gebaar!Peter nam tijdens het diner het woord om deze week kort te evalueren. Om een langer verhaal kort samen te vatten: boven verwachting. Wel zullen wij genoemde organisatie een goede feedback geven maar in zijn geheel een dikke 9.

Freek nam daarna het geheel over om de nominaties voor de verenigingstrofeeën bekend te maken.

• Gerrie Kneteman Lekke Ketting trofee: Lars-Peter (2 wielen total loss);
• Peter Winnen vul mijn pul trofee: Lars Peter (gezelligheid kent geen tijd);
• Gert-Jan Teunissen vlieg er op trofee: Gerard (de leeftijdfactor meegerekend).

De laatste Ours ging naar Jan. Als je zo kan genieten en je bent in staat de hele groep in een positieve stemming te brengen, dan verdien je de Ours dubbel en dwars. En als laatste mag je hem houden. En omdat hij ook fantastische gefietst heeft gaf Freek hem ook de eerste de herinnering aan deze tocht. Uiteraard had hij voor iedereen een dergelijk kleinood. Gérard had samen met Gerard nog een extra dankje voor Paul.: een T-shirt maat XS met de namen van de verzorgde deelnemers. Vanuit het bestuur was er voor de organisatoren Peter en Freek een theaterbon voor henzelf en hun ega’s.

Vanmorgen was het dus vroeg dag. Om 06.00 uur stond Aida klaar voor het ontbijtMet onze hulp werd in 25 minuten het ontbijt verwerkt om daarna in de precies op tijd klaar staande taxi’s te stappen. Alleen Gérard (familiebezoek), Frans en Jan (zij rijden de bus naar Arnhem) bleven achter.

Met de TGV naar Parijs, met de metro naar het andere station en vandaar verder met de Thalys naar Rotterdam. Vandaar met de trein naar Arnhem. Daar zullen we om ongeveer 19.00 uur aankomen. Gezien de vorderingen van de bus verwachten we dat zij dan ook gearriveerd zijn. Onderweg hebben wijde bekende toren van Beziers en de Mont Ventoux nog gezien.

Voor de echte afronding zullen we nog het nodige moeten doen. De administratie, evaluatie met George, een afsluitende bijeenkomst (voorlopig 16 oktober), een DVD met alle foto’s en een fotoboek voor alle deelnemers. Dus voorlopig is dit hoofdstuk met de hoofdletter H van de buitenlandse trips van RETO nog niet afgesloten. Deze weblog zal echter na vandaag geen update meer krijgen. Wil u toch meer informatie hebben over ons avontuur dan verwijzen wij naar de website van WV RETO: www-reto-arnhem.nl.

Mooi Wâh?!

Paul en Peter.

Etappe 7 : Molló >> Argelès-sur-Mer

Zaterdag 13 juni 2009.

Iedereen heeft de eindstreep gehaald: missie volbracht!

Bij het vertrek was de stemming opperbest. Waarom? De laatste dag in de Tour de France is een : “Uitspeeldag”. Een term die meer past bij hockeyers dan bij fietsers maar dat komt omdat er in de ploeg ook een paar ex hockeyers mee rijden. Maar toch moesten we nog een echte inspanning leveren. Direct na het vertrek was er de Coll d’Ares. En stevige klim naar 1513m. Halverwege bleek dat de dag van gisteren het materiaal van Rene teveel was geworden. Zijn zadel was afgebroken. Gelukkig was de bus in de buurt en snel werd een reservezadel gemonteerd. Voor Rene, onze beste klimmer, een echte uitdaging om geheel van achter in inhaalrace te ondernemen. En dat was vanuit zijn perspectief een succes. Hij kwam als derde boven.

Daarachter was de grens naar Frankrijk. Daarna ging het op en af maar bij La Vajol en daarna ging het even echt strak naar boven. Met percentages die zeker richting de 20% gingen. Aangekomen bij dit dorpje waren de magen echt leeg en dus was daar in een plaatselijk restaurant een tafel gereserveerd. Het restaurant had ook een eigen zwembad. Drie heren vonden het gepast om daar geheel “nude” het zwembad in te duiken en dat werd door de eigenaar niet echt gewaardeerd. Hij dreigde de tafel te annuleren maar na enige verbale acrobatiek konden we toch aanschuiven. Het geheel is op de gevoelige plaat vastgelegd maar deze foto’s zijn direct onder censuur gegaan.
Na deze maaltijd ging het nog even omhoog. Daarachter was een stuk onverhard. Zonder kritiek te geven op de routeplanner, maar hier kwamen beelden van de Camel Trophee op het netvlies. Resultaat: 3 lekke banden, allen voor Peter. Maar toen was het klimmen echt voorbij. Een lange afdaling en een aanpassing in de route omdat we niet over de Route Nationaal mochten en wilden rijden, brachten ons in Argeles s. M. Doorgereden naar de boulevard en het strand gaf de ploeg het gevoel ook de laatste centimeters te hebben volbracht. Even met de voetjes in het water. Voor Jan, de man die gaat voor de extremen, niet voldoende. Hij ging echt zwemmen in de Middellandse zee. Na ongeveer een half uurtje op de boulevard gezeten te hebben, ging het op weg naar ons laatste overnachtingadres. En daar had Paul voor de passende toast met champagne gezorgd.
Door Peter, als altijd de serieuze factor in de ploeg, werden de benodigde afspraken voor vanavond en morgen gemaakt. Fietsen in de bus, 21.00 uur diner en ontbijt om 06.00 uur. Daarna gaat het om 06.30 uur naar het station in Perpignan. Jan en Frans rijden morgen met de bus naar Arnhem. Nog een hele opgave na een week als dit.
Vanavond aan het diner de definitieve uitreiking van de Ours en de nominaties voor de verenigingstrofeeën. Wij zijn benieuwd.

Samenvattend: een geweldige trip met minimaal malaise. En de ideeën voor volgend jaar zijn alweer in de maak.

Morgen de afsluitende berichtgeving.

Muziek van de dag: Doe maar met De Bom (vanwege het onverharde pad dat fietsers en bus moesten trotseren).

Paul en Dik.

Etappe 6 : Tuixent >> Molló

Vrijdag 12 juni 2009.

Het routeboek gaf aan dat het en gemiddeld zware etappe zou worden met de nodige hoogtemeters maar wel veel kilometers. Daarom werd gisterenavond al besloten dat we weer op onze oude vertrektijd de etappe zouden aanvangen, namelijk 09.00 uur. Na een ontbijt met home made brood met olijfolie en tomaat en een tweetal minder definieerbare cakesoorten, vertrokken we onder een stralende zond en strakblauwe hemel de Coll de Josa (1625m) en de Coll de la Trapa (1321m). In een prachtige omgeving met een geleidelijke oploop naar boven kon de groep in formatie boven komen. Op de tweede col werd echter besloten, dit was al deels voor besproken een splitsing gemaakt. Een deel van de groep zou de oorspronkelijke route volgen en een ander deel ging voor de minder zware afkorting. De oorspronkelijke route over onder andere Castellar de N’Hug bleek uitzonderlijk mooi te zijn. En omdat zij niet de ondersteuning van de bus hadden hebben zij besloten een stop in te lassen voor het nuttigen van ter plaatse gekochte, heerlijke kersen. Uiteindelijk zouden wij elkaar weer treffen voor de lunch in Gombren, een klein plaatsje op ongeveer de helft van de route. Paul had vandaag enkele problemen om de verwachtingen weer in te kunnen vullen. De winkels hadden niet wat hij zocht en ook een “lijnentrekker-op de-weg” wilde met hem op de vuist gaan. Alert reageren voorkwam verdere problemen. Helaas voor de pionnetjes die verderop op de weg stonden. Daarvan zijn er niet echt veel meer bruikbaar.Na de lunch werd weer in twee groepen doorgereden. De samenstelling was echter anders. Dik en Frans besloten mee te gaan om de “groene, oorspronkelijke route” te rijden. Dus met z’n negenen ging het richting Ribes de Freser. Vandaar ging het de hoogte in. Een loodzware klim, over een betonnen pad (de term weg was te veel van het goede) richting de Coll de Jou. De bus zou hen volgen. Achteraf gezien een volstrekt verkeerde keuze. Dit pad was volstrekt ongeschikt voor elke auto, laat staan een behoorlijke bus. Voor de fietsers echter een geschenk uit de hemel. Halverwege de volstrekt noodzakelijke aanvulling in de bidons en een stukje meloen. Boven Rene, Boreas, Gerard, Dik, Esther, Freek, Jan, Peter en Frans behoorlijk uitgewoond. Dit betekende dat er een aanslag werd gedaan op de de eet-en-drink voorraad in de bus. Maar een beloning voor deze prestatie, die door de meesten als de zwaarste klim van deze week tot nu toe werd betiteld, was dan ook op zijn plaats. Daarna ging het nog kilometers verder over dit nu steeds slechter worden pad verder. Grind, gaten, grote stenen en koeienstront maakten het erg lastig en gevaarlijk. De associatie met Parijs-Roubaix was dan ook op zijn plaats. Met op het einde nog een enorme klim met plaatselijk circa 17%. En toen waren de gedachten weer bij de Redoute. Ach ja, geestelijk zijn afstanden nooit een probleem. En uiteindelijk maar 1 lekke band. En weer Dik. Hij doet pogingen om het image van Frans te evenaren. Gelukkig kwam aan dit afschuwelijke deel van hat parcours een einde, ware het niet dat de laatste 200m door een soort bouwput heen liep. Het besluit van de andere 5 om voor een andere route te kiezen was achteraf gezien een goede.De laatste kilometers naar Mollo waren de bekende lootjes. En ook daar werden de spieren nog een keer serieus getest. Uiteindelijk was iedereen om 19.20 bij het Hotel Cailtxo. Het kan zijn dat de totale vermoeidheid een rol gaat spelen maar de hele ploeg was het eens over twee dingen. De lus over het karrenpad is deze tour onwaardig en vandaag was de zwaarste dag van de week. Alleen Jan vond het nog niet voldoende. Hij ging na aankomst bij het hotel nog even voor een extra rondje. Je moet er maar zin in hebben.

De RETO-Ours is gisterenavond door Dik aan Esther overhandigd. Zijn motivatie was dat hij haar aanwezigheid als enige vrouw een getuigenis vond van een iemand die zich op heel eigen wijze in de groep overeind houdt. Maar ook haar fietsprestaties deze week zijn van bijzondere klasse. Morgen is de laatste etappe Argeles s. M. Aan de ene kant jammer dat aan deze prachtige week een einde gaat komen. Aan de andere kant misschien maar goed ook. Bij sommigen is de pijp behoorlijk leeg. Maar de dag van morgen zal echter nog de nodige inspanning vragen. Ruim 115 km en 1600 hoogtemeters geen kattepis na 6 dagen afzien. Maar dan is er de beloning voor maanden trainen en een week ernstig afzien. Hoewel, ………

Muziek van de dag: geen. De sfeer in de bus na de middag was zodanig slecht dat er geen muziek uit de speakers is gekomen. Wel waren de woorden “I have got some trouble in my live” van Kiki Dee constant in het achterhoofd.

Paul en Dik.

Etappe 5 : Llavorsi >> Tuixent

Donderdag 11 juni 2009.
De dag na een rustdag is altijd lastig. En dat zou vandaag ook zo zijn. Het routeboek gaf aan dat het een niet al te lange en lastige etappe zou worden. Helaas bleek niets minder waar. De weerberichten waren uitstekend maar nergens was gemeld dat we temperaturen zouden krijgen van ruim boven de 30 graden. Op de polar werd maximaal 33 graden gemeten. Gevolg was onder andere dat er veel vocht verbruikt zou gaan worden en dat op sommige plaatsen het asfalt gesmolten was. Met de bekende risico’s voor banden, remblokken en uitglijden.Om aan te sluiten bij de Spaanse tijdsbeleving vertrokken we om 10.00 uur. Een rustige aanloop door een mooie kloof leidde naar de Puerto del Canto (1725m). Een lange klim die redelijk gelijk opliep. De ploeg kwam met minimale tijdsverschillen boven. Daar werden de bidons weer aangevuld en na het nuttigen van het nodige fruit werd de lange afdaling ingezet. Nou ja afdaling, het was eerst een op en af traject en uiteindelijk werd het dan toch een afdaling. In Adrall werd een koffiestop ingelast. Daar werd afgesproken dat de lunch vlak achter La Seu d’Urgell genuttigd zou worden. Naast een oude boerderij, in de schaduw, was weer het nodige lekkers beschikbaar. Dit keer met een veldsalade met olijven en ansjovis en een heerlijke tomatensardientjes salade. Na deze stop ging het vandaag voor de tweede keer strak bergop. Hoewel de Col La Traba niet echt in het routeboek als extreem stond aangekondigd, was dit er een die als heftig kan worden aangemerkt. 16 km met een gemiddelde van 5% was, met die warmte, was echt zwaar. Extra watertappunten en grote stukken watermeloen hebben er voor gezorgd dat iedereen toch goed is bovengekomen. De beloning was fantastisch. Het uitzicht boven was majestueus. Bijzonder waren de bordeaux rode rotswanden. Vandaar ging het richting Tuixent. Een uiterst klein bergdorpje(zie foto) met slechts enkele huizen en 2 hotels. Beiden zijn vanavond in het bezit van RETO. Gezeten in de tuin van Cal Farragetes genieten we van het heerlijke leven in Spanje. Het tempo ligt hier zoveel lager en dat is heerlijk om je daar aan over te geven. Vanavond om 21.00 uur een diner met lokale heerlijkheden.De rustdag heeft, achteraf gezien, goed uitgepakt. Iedereen heeft deze dag goed doorstaan. En dat had anders kunnen zijn. Morgen staat een loodzware etappe van bijna 140km op het programma met ruim 3000 hoogtemeters. Als je deze dag goed doorkomt is de eindstreep nagenoeg verzekerd. De RETO Ours is gisteren toegekend aan een drietal. Piet hield een verhaal over Hannibal, Pas de Roland, de moren en heel veel andere geschiedschrijving. Uiteindelijk gaf hij de Ours aan het drietal dat zich over de elektronische communicatie heeft ontfermt (de GPS’n en de weblog): Freek, Dik en Paul. Besloten werd dat Dik de Ours vandaag aan zijn fiets zou binden. En zo geschiedde. Ook hij/zij (wie mag het zeggen?) heeft het vandaag zwaar gehad. Wie vanavond de Ours uitgereikt krijgt is nog een vraag waar wij u morgen over zullen informeren.

Muziek van de dag: Anastacia.

Paul en Dik.

Rustdag

Woensdag 10 juni 2009.
De rustdag in de Tour. En dat was goed te merken. De wekkers waren uitgezet. Het ontbijt werd pas om half 10 genuttigd en door enkelen zelfs nog later bezocht. En de Spanjaarden houden er op bepaalde punten wat vreemde gewoonten op na. Wij ontdekten op tafel “de ochtendwijn”. En ja wat doe je dan? Je past je aan: s’lands wijs, ‘lands eer (of zo iets). En wat deed de ploeg zoal meer? Op de eerste plaats genieten van de rust en het heerlijke weer. De thermometer zit richting de 30 graden. Uiteraard werden de fietsen gereinigd en verzorgd. Als toeschouwer hoop ik dat het thuisfront net zoveel aandacht krijgt als de fiets. Dan moet het wel goed zitten. Er werden enkele inkopen gedaan. De omgeving werd bekeken en dat was zeker de moeite waard. In het hotel werd een goede lunch genuttigd en ook nu weer pasten wij ons moeiteloos aan aan de Spaanse rituelen. Voor het 2e deel van de middag liepen de bestedingen nog verder uiteen. Een groep is gaan raften, een ander is op het terras zijn rust gaan zoeken en anderen hebben op hun kamer een middagslaapje genoten. “Want de koers win je in bed”, zei Zoetemelk eens. René heeft de klimrit naar Farrera gereden over een zeer slechte weg.Het aardige van zo’n dag als deze is dat de gesprekken ook een keer over andere zaken gaan dan wielen, frames, hoogtemeters, afstanden, hartslagen en vochtverlies c.q. -aanvulling. Voor velen is duidelijk geworden hoe een nachtegaal zingt, wat de voorwaarden zijn voor het cultiveren van truffels middels steeneikels en hoe mint in het wild ruikt. Uit de gesprekken zijn onder andere de volgende wijsheden/stellingen naar voren gekomen:
· De mens leidt het meest aan de pijn die hij vreest, en dat geldt zeker op beklimmingen die een fietser niet kent;
· Prijs de dag niet voor dat het avond is. Maar met een ochtendwijntje kan hij om 11.30 al niet meer kapot (AM);
Maar zoals beloofd zouden alle deelnemers zelf laten melden hoe zij de eerste 6 dagen hebben ervaren. Hieronder de samenvattingen:

Andre: Toch wel een pittig tochtje met pieken en dalen. Aspin als een speer en de Boniaga was een drama. De sfeer is top.

Gerard: De groep is heel divers qua samenstelling, de uitersten zijn groot. En het is heel erg leuk om op de avond de overpeinzingen, belevenissen met elkaar te delen. En omdat we met hetzelfde bezig zijn zitten er veel overeenkomsten in. Het groepsverband groeit met de dag en de Ours speelt daarin een belangrijke rol. Persoonlijk heb ik de beklimming van de Toumalet als het voorlopige hoogtepunt ervaren. De omgeving, ambiance en de sfeer in de groep was daar op een hoogtepunt.

Jan: Groep is super en wordt steeds beter. Pyreneeën was heel mooi en ik kon de bergen goed aan. Vanmiddag geraft en was perfect. Mooi Wah!

Frans: Raften van vanmiddag was leuk. Fietsen is ook wel leuk. Tocht is heel erg mooi. Ik was nog nooit in de Pyreneeën geweest maar ik overweg om hier op vakantie te gaan.

Piet: maanden van voorbereiding gericht op sterke beenspieren en uithoudingsvermogen, maar dik vergeten dat je honderden kilometers op een racezadel niet kan oefenen in de meest luxe Arend bureaustoel. Maar voor de rest is het genieten van de hoogste oorden.

Lars-Peter: .1)Vroeg, VW, Thalys, TGV, GPS.2)18%, regen, kramp, stoempen, asfalt, bloed, zweet, tranen, Mavic, Ours. 3) Marie-Blanc, verlaten stad, Aubisque, Wim van Est, sporthotel 2*, hoekje eetzaal. 4) Kaffee Kuchen, Tourmalet, mooi, koud, kramp, Aspin, Pey..., 3000 hm, KO, Frederic Le Chef. 5) Drinken, ...resourde, drinken, Portillon, pittig, drinken, 20 km Bonaigua, gevijven boven, drinken, afdaling, espresso, super. 6) Ontbijt, knoflook, wijn, poetsen, prima.

Boreas: Aubisque vond ik de zwaarste beklimming tot nu toe. De Tourmalet heeft de meeste indruk op mij gemaakt. Met name de illegale actie langs de wegafzetting en de hevige wind was mooi. Erg mooie route, mooi weer en een leuke groep.

Rene: De bergen waren zoals ik had verwacht waren erg steil. De vooraf gehoorde verhalen waren helaas correct. De begeleiding en het eten zijn perfect. Jammer van de eerste dag waar de nodige regen ons heeft gepest.

Gérard: Of een RETO-reis leuk is? Dat is een reto-rische vraag. Wie denkt dat het vreselijk is om met 13 stinkende en hijgende mannen en 1 stoere vrouw je af te beulen in afschuwelijke beklimmingen heeft het mis. Dat is het mooiste wat me de afgelopen week is overkomen. Sfeertje is prima, verzorging nog beter.

Peter (reisleider1): Ik ben heel tevreden. De groep is leuk, de mensen passen goed bij elkaar en er is veel plezier. Heterogeniteit verandert in homogeniteit. Het weer is heel mooi en het gebied is fantastisch.

Freek (reisleider2): 7 dagen fietsen door de Pyreneeën en een rustdag. Cols werden bedwongen en ieders kunnen werd bezongen. De onderkomens waren prima en het eten smaakte goed. Eigenlijk geen wonder als je je zo afgepeigerd hebt, dan is alles goed. Objectief gezien, voor zover dat mogelijk is, moet ik zeggen dat de kwaliteit van de hotels uitstekend is, uitgezonderd Bayonne. De tochten zijn geweldig en de Cols "van horen zeggen" hebben voor mij een betekenis gekregen, er gaat niets boven ervaring en zelf doen. Ik heb mij ook graag aan het programma en de routes van Col d'Extreme over gegeven. Met de rustdag is dat anders. Er is, niet alleen bij mij, moeite deze in te vullen. Ontwenningsverschijnselen? Mis ik de uitstekende verzorging van Paul of de afdwalende gedachten die blijkbaar typerend zijn voor iedere fietser? Wat is zo'n rustdag moeilijk. Godzijdank is hier volop wijn.

Esther: ik geniet van het fietsen, de omgeving. Het is af en toe heel zwaar en soms ook wel eng (steile afgronden, harde windvlagen, nat en/of slecht wegdek). Ik voel me veilig in de RETO-groep. En door Peter verdwijnt hier de regen als sneeuw voor de zon.

Dik: een groter contrast met de individueel gereden 100-cols tocht is niet mogelijk. Vooral de gezamenlijke maaltijden zijn een feest. De lunch van Paul is nu al een begrip. Zie uit naar de komende onbekende Spaanse Cols.

Dick: Tocht tot op heden is fantastisch! Mooie route, soms iets te zware cols voor mij maar organisatie en de ravitaillering van Paul helpen mij telkens door een dalletje heen.

Paul: Natuurlijk had ik deze tocht liever op de fiets willen meemaken. Maar om op deze manier onderdeel van de ploeg te zijn, is geweldig. Want dat is, naast het prachtige parcours, heel leuk om te zien hoe een groep mensen een echt team gaat vormen. Mijn tip voor de pole van zaterdag: de Pyreneeën.
De etappe van morgen is relatief licht De route leidt naar Tuixent. Ongeveer 100km met maar 1 echte col, de Puerto del Canto. Hopelijk zijn de spieren van de dag rust niet te stram en te lui geworden .
Muziek van de dag: Uiteraard geen aanzien de bus niet in beweging is geweest. Maar de tekst van Rodger Hodson (Supertramp) was zeker van toepassing: “Life is so wonderful, enjoyable, so take that you are part it”.
De Ours was vandaag in het bezit van Piet. Gérard heeft hem gisteren de hele dag meegetorst, hangende aan zijn zadeltasje. Zijn overdrachtspech was van ongekend hoog niveau. De echte reden waarom Piet de Ours kreeg is ons niet helemaal duidelijk geworden, maar dat is bij juristen en binnen de rechtelijke macht wel vaker het geval. Wij denken dat ze gewoon vriendjes zijn geworden.
Paul en Dik.

Etappe 4 : Estarvielle >> Llavorsi

Dinsdag 9 juni 2009.

De wekker ging om 06.45. Bij het openen van de gordijnen zagen we een strak blauwe hemel en een mooi zonnetje. Prima dus. Ook het weerstation van Jan gaf aan dat het een prima dag zou worden. Het ontbijt in ons hotel was eenvoudig maar met de nodige plaatselijke elementen. Frederik presenteerde ons heerlijke croissants, huisgemaakte jam in diverse smaken en een lokale geiten-koe kaasje. Ook zijn gekookte eieren waren bijzonder. Na nog een fotosessie bij zijn nieuwe totempaal, konden wij vertrekken naar de top van de Peyresourde (1569m). Aangezien we al in de klim zaten was dit niet echt het beste voorbeeld van een goede warming-up. Helaas heb je niet altijd alles voor het uitkiezen. Na ongeveer 45 minuten was iedereen boven. Alleen Jan dacht dat de top ergens anders lag en hij was dus een half uur verdwaald. Hij zegt dat hij op 1600m hoogte is geweest. We zullen dit maar aannemen. Maar na telefonisch contact kon Jan zich weer bij de groep melden. De afdaling naar Luchon ging als een speer en al snel zaten we daar op het terras voor koffie met een bij een stalletje gekochte ontbijtkoek. Paul heeft op de lokale markt zijn inkopen gedaan en wij zouden elkaar weer tegenkomen in Vielha. Vanuit Luchon ging het richting de Col du Portillion (1293m) Deze klim was fraai. Door het bos met flinke haarspeldbochten. Bovenop zouden we een bijzonder moment meemaken, namelijk het passeren van de grens tussen Frankrijk en Spanje. Voor de afdaling waren we gewaarschuwd. De Guardia Civil is heel scherp in het overschrijden van de maximum snelheid van 40 km en dat haalt een beetje afdaler makkelijk. Gelukkig geen bekeuringen. Onderweg nog even een lekke binnenband en een gescheurde buitenband voor Dik maar met de nodige hulp was dit snel verholpen. Vlak achter Vielha stond de lunch klaar. Precies op tijd want de energie was er bij sommigen al aardig uit. Onder een Spaans zonnetje werden weer de nodige heerlijkheden verorbert. En toen begon de klim naar de Puerto de la Bonaigua. Een lange klim over slecht wegdek naar 2072m. Boven was het behoorlijk fris, dus de groep heeft daar niet op elkaar geacht. Paul wel. Hij zorgde halverwege voor meloen en sinaasappel . Bovenop konden de laatste jasjes uit de bus gehaald worden. De 5 musketiers (Andre, Dick, Piet, Gerard en Lars-Peter) bepaalden dat zij direct door naar het hotel zouden rijden. De overige waren al op weg naar Son del Pi. Een prachtige klim met na dit dorpje een overweldigend uitzicht over het dal met een mooi stuwmeer. In Jou kon de bus er maar op centimeters na door.Aangekomen in Llavorsi was de puf er bij iedereen echt wel uit. Alleen Jan konden we nog sarren door te zeggen dat hij echt de 130km en 300hm vol moest maken. Dus is hij nog even verder gereden om zijn meters te realiseren. De groep liet zich op het terras naast het hotel zakken en met een paar biertjes en tappa’s kwamen de heroïsche verhalen weer snel terug. De langste rit van de tour heeft er echt ingehakt. Morgen gelukkig een rustdag. Dat hebben we echt nodig om daarna weer 3 dagen er tegen aan te kunnen gaan. Wat een ieder gaat doen is nog niet bekend. Het roadboek geeft aan dat er de mogelijkheid is om te gaan raften of een tijdrit naar Ferrera. Ook is het geluid gehoord om morgen een onvervalste Paella te gaan eten. We zullen het zien
De weblog van morgen zal een weergave geven van de ervaringen van de afgelopen dagen. Voor zaterdag zal een pool voorbereid worden wat men na deze week het mooiste fietsgebied vind: de Alpen, De Dolomieten of de Pyreneeën. Thuis kan men de weddenschappen op de uitslag al inzetten.

Muziek van de dag: B.B. King.

Paul en Dik.

Etappe 3 : Aucun >> Estarvielle

Maandag 8 juni 2009.
Na een goede nacht, iedereen was vroeg naar bed gegaan, waarschijnlijk omdat de dag van vandaag gevreesd werd, verscheen de groep fris aan het ontbijt. De sfeer was goed, totdat vanuit Nederland het bericht ons bereikte dat de Col de Tourmalet (het dak van onze tocht) gesloten was. De receptie van het hotel bevestigde dit maar gaf ook aan dat fietser er op eigen risico wel door konden. Dit was een streep door onze planning. Besloten werd om de route in tact te laten en zonder ondersteuning van de bus de overtocht te ondernemen. Met een vroege koffiestop om alle bidons en energieniveaus nog even aan te vullen, zou de beklimming van deze “buitencategorie” toch gerealiseerd moeten kunnen worden. Onderweg werd duidelijk waarom de Col afgesloten was. Sneeuw en meer nog, wegwerkzaamheden waarbij de shovel en grote rotsblokken de weg blokkeerden, maakten het bijna onmogelijk om er langs te komen. Wij RETO-rijders laten ons daar echter niet door tegenhouden en dat werd niet door alle franse wegwerkers gewaardeerd. Maar de sterkste wint en dus kwamen we boven. Later is ons verteld dat deze werkzaamheden in het kader van de Tour de France plaats vonden. En daar kan niemand bezwaar tegen hebben. Boven werd op elkaar gewacht, een kopje koffie gedronken in een uitspanning van ruim 100 jaar oud waar veel fietshistorie te vinden was. Gelukkig maar dat we even binnen op elkaar konden wachten want het was boven ijzig koud. Paul moest met de bus ruim 70km omrijden. Hij had een speciale opdracht. Om zeker te weten dat de week zonder problemen zal gaan verlopen, moest hij naar Lourdes en daar de Heilige Madonna om haar zegen vragen voor onze onderneming. En dat is gelukt. Vandaag geen enkele lekke band. En voor de rest van de week hebben heilig water bij ons, als laatste redmiddel.Na een geweldige afdaling met de nodige hindernissen (Lama’s, paarden, wind, roze vliegende olifantjes, “vliegende Freekjes” en noem verder maar op), kwam we aan in St. Marie de Campan. Daar stond de inmiddels vermaarde lunch klaar met alles wat een mens maar kan wensen. Maar zoals fietsers eigen is, snel doorhappen en weer op de fiets. Dus Paul kon binnen 45 minuten de zaak weer ruimen, terwijl de ploeg aan de beklimming van de Col d’Aspin begon. En fraaie weg van circa 13 km, eindigend in een niemandsland waar de uitzichten weer geweldig waren. En boven de passanten zweefden de arenden en andere prachtige roofvogels. Vandaar ging het weer strak naar beneden. Het extra lusje hebben we gelaten voor wat het was. Alleen Freek en Jan zijn even nog rond het plaatselijke meertje (Lac de Estervielle) gereden. Het Hotel van vandaag ligt op het eerste deel van de klim naar de Col de Peyresourde. Voorlopig onze laatste Col op Frans grondgebied. Direct na deze klim passeren wij de grens en gaan voorlopig verder over Spaans grondgebied. En ook daar wachten ons weer de nodige uitdagingen. Tijdens het diner mocht Gerard van O. de Ours van RETO doorgeven. Ja Gerard, want vanmorgen heeft Rene besloten zijn overdracht alsnog te laten plaats vinden. Het was Gerard waarvan hij vond dat hij vandaag de Ours met zich mee moest dragen. En aan wie heeft Gerard het weer doorgegeven? Hij was van mening dat er velen voor in aanmerking konden komen maar degene die de meeste progressie heeft geboekt in de afgelopen dagen, met nog geen 600km in de benen, is zijn naamgenoot Gérard. Hij zal lekker slapen, wat hem tijdens de lunch al lukte.
Muziek van de dag: Mariah Carey.
Paul en Dik.